บันทึกวันเกณฑ์ทหารของข้าพเจ้า
เมื่อเดือนเมษายน 2559 ผมต้องรุดกลับจากการไปเรียนแลกเปลี่ยนที่คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ศูนย์รังสิต จำได้ว่าเราเองเป็นคนหนึ่งที่เข้ารับเลือกเกณฑ์ทหาร ในวันที่ 7 เมษายน 2559 ณ ศาลาประชาคมอำเภอกันตัง โดยัวนดังกล่าวตรงกับกำหนดส่งงานรายวิชาหนึ่งของอ.เกษียร เตชะพีระ โดยได้ขอส่งงานล่วงหน้าไปก่อนแล้ว
ณ ศาลาประชาคมอำเภอกันตัง วันนั้นเป็นวันที่ตื่นเต้นพอสมควร ผมใส่เสื้องานบอลจุฬาฯของปีนั้นไป กับกางเกงสแล็คที่ยังไม่ได้ซักไปที่ศาลาประชาคมเทศบาลกันตังซึ่งพ่อเป็นคนไปส่งทิ้งไว้ตั้งแต่เช้าเพื่อเข้าแถวรับฟังคำชี้แจงจากเจ้าหน้าที่ทหาร ในระหว่างนั้นจนท.ก็ให้เราถอดเสื้อแล้วก็ดึงกางเกงขึ้นมาถึงหัวเข่า(ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าทำไปเพื่ออะไร) ส่วนคนที่ใส่กางเกงยีนส์มาก็ให้ถอดออก(ก็รู้สึกแปลกดี)เหลือแค่บ็อกเซอร์ ซึ่งเพื่อนๆที่เราไปนั่งต่อแถวด้วยส่วนใหญ่ก็เป็นคนที่ได้รับการศึกษาที่ไม่ค่อยสูงนัก ติดน้ำใบกระท่อม(แต่เราก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไรนะ) ซึ่งเราเองก็ชวนเขาคุยบ้างไรบ้าง เพราะส่วนหนึ่งก็เป็นเพื่อนกัน
ในขณะที่อีกฟาก เป็นเพื่อนๆที่มาผ่อนผัน หน้าตาดูมีการศึกษาหน่อย นั่งในเต็นท์ที่ร่ม แต่งตัวเรียบร้อย ไม่ถอดเสื้อ ไม่ถลกขากางเกง ที่เหมือนกับคนกลุ่มแรกก็แค่นั่งพื้น กับแปะเลขที่แขนด้วยเทปกาว ระหว่างนั้นเจ้าหน้าที่ก็เรียกชื่อคนพวกนี้ไปทีละคน เราก็นั่งสังเกตระหว่างความแตกต่างของคนสองกลุ่มนี้ เห็นได้ชัดว่าสังคมนี้มีลักษณะของการแบ่งแยก ระบบหรือโครงสร้างทางสังคมแสดงให้เห็นความต่างชั้นวรรณะและการเลือกกระทำต่อกันที่เห็นต่างได้อย่างชัดเจน ผมจึงเริ่มไม่มั่นใจว่าจริงหรือที่รัฐให้คุณค่ากับความเป็นพลทหารผ่านวาทกรรมศักดิ์ศรีลูกผู้ชาย มากกว่าพวกมีการศึกษาที่สามารถผ่อนผันการเกณฑ์ทหารได้ และหากจบมาแล้วก็สามารถใช้วุฒิการศึกษาเพื่อต่อรองกับระบบพวกนี้ได้อีกที มันเป็นสิ่งที่มีเกียรติกว่าตรงไหน ขณะที่นัยยะทางสังคมของแต่ละคนมันไม่ได้ถูกให้ค่าเท่ากัน (ขณะเดียวกันก็มีข่าวพลทหารจำนวนหนึ่งถูกซ้อมจนเสียชีวิตในแต่ละปีให้เห็นอยู่เป็นเนืองๆ)
ผมไม่ได้มองว่าการที่ใครเป็นใครหรือเป็นอะไรมันดีกว่ายังงัย แต่สิ่งที่ผมกำลังสงสัยคือ เรากำลังถูกใครหลอกด้วยกับชุดคุณค่าอะไรบางอย่างอยู่หรือเปล่า
(ปรับปรุงเพิ่มเติมจากโพสต์ส่วนตัวบนเฟสบุ๊คที่เผยแพร่ไปแล้วเมื่อ )
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น